درست در میانی ترین برگ نمایش نشسته بودیم

که ابر تردید هایش را بارید ...

ناگاه تو به شک پاهایت را نگاه کردی

و من خشکه خاک زیر پایمان را

که سخت استوار می نمود...

                                   لکه واژه ها رودی شدند  و

                                                                  راه شسته شد...

تماشا در چشم های من مکدر بود

اما روز

چونان زنی استوار

بر طبیعت خود، روشن قامت ایستاده بود...

منان مشعشع تنیده در تن

مسلول و مومن و مات

تن به تن

چنان دلبرکانی اغواگر

از خود سخن می گفتند؛

                                 که این منم به خاک این نمایش تابناک!

                                                                             مرا برگزین!

و ما

که نوزاده و تازه

راه از تن شسته بودیم

تنها به تماشای روز شدیم

                             که دلبرانه

                             خوش می درخشید...

( تهران- جمعه 20 فروردین ماه 1400- 3:00 بامداد - جایگاه - خفته برسریر خیال )