راه با رنگی سفید شسته شده بود

پیر مردی جوانی اش را بر چوب دستی آویخته

به دوش می کشید...

خانه ها / زنان/ مردان/ از پیش تصاحب شده بودند

تنها درختان استوار ایستاده

و خود را تا ارتفاعی حقیر به انسان سپرده بودند

کانال ها رگآب های مرده را

در شهر می تپیدند

و کودکان بطری- ماهی ها را

در انتظاری مدرن صید می کردند...

مرگ رسیده بود

دوست رسیده بود

خیاط نیز رسیده بود

و  نفس های مرده را با هر چروک به تنم می دوختند

سکوت دیگر دغدغه ای مشوش

بر بستر زمان نبود

بستر از خون سرخ بود

و تن من با تکرار بیست هزار طلوع

در سوگ  مصیبت های پنهانی

خون می گریست...

( تهران- شنبه 19 اسفند ماه 1391- 11:20 شام- جایگاه- تهی از سرخ )