اگر در مکش ترس به روحم

غرق شوم شب هنگام

و تو

میان جنگلی کاغذی خود را حلق آویز کرده باشی؟

تن تو

مفروش به پنجه- سایه های حقیقت

مشکوک و هراسان و سرد

زیر رگ هایم یخ می زند

و چشمانت آوازی سپید خواهند خواند...

از کودکی نمی دانستیم

لب هایمان چگونه ناشیانه

به حواشی صورت می لغزند

وقت تنهایی،

و بیهوده می خندیدیم...

که روز تمام شود به آغوش های ناشناس

کنار دستمان بایستیم

و بپرسیم: چه می خواستیم بدانیم؟

اگر پیش از این در مکش ترس به روحم

غرق شده باشم شب هنگام

و تو

میان جنگلی کاغذی خود را حلق آویز کرده باشی...؟

( تهران- یکشنبه 2 مردادماه 1390- 2:44 بامداد- جایگاه – ف/خانه سریویلی )

پ.ن:عکس از خودم به نام Inauguration of mind